Goed bedoelde pijn

Wat een prachtige wagen was me dit en dan zwijg ik nog over de mooie bruid. Maar dat is wat jullie zien. Achter de camera moest ik de pijn helaas verbijten.

Een uurtje voor het nemen van deze foto stond ik nog het klaarmaken van de bruid te fotograferen. Het was rustig, aangenaam. Ik fotografeerde aan een gezapig tempo. De kapster was klaar, ze was aan het opruimen. Ik had een hand vrij, dus ik reik naar de stijltang die in mijn buurt op de grond lag.

"Laat maar los!" - Ja, dacht ik: dan gaat die misschien kapot - terwijl de stijltang mijn hele hand verbrandde. Langzaam (!) leg ik de stijltang terug op de grond. Een scherpe, bonzende pijn begon door mijn hand te golven. FUCK. Wie pakt er nu in godsnaam een gloeiend hete stijltang vast? Ik, Sam. Een uilskuiken.

Oké, het was even gedaan met fotograferen. Naar de keuken met mijn pijnlijke hand. "Steek hem maar een tijdje onder de kraan", zei de bruid die ook verpleegster was. Dat hielp, maar de ceremonie in de kerk ging ook beginnen. We moesten dus weg. Snel een verband leggen en de pijn negeren, er zat niets anders op.

Ik weet één ding: een stijltang raak ik nooit meer aan. Ook niet als ik behulpzaam wil zijn. Sorry kappers en kapsters, ruim het maar zelf op. En mijn Eva? Die heeft er gelukkig geen.